Marzenia o odkryciach porzuca jednak dla innego ideału – ideału nieskazitelnej miłości. Uczucie do panny Izabeli całkowicie zmienia jego życie. Jest w stanie poświęcić dla niej wszystko, ryzykować życie i poświęcić karierę. Wciąż walczy w nim duch romantyka i pozytywisty. Wokulski - romantyk i pozytywista - cechy. - nieświadome dążenie do samozagłady - poczucie wyobcowania, samotność - indywidualizm - skłonność do analizowania własnych uczuć, przemyśleń, przeżywania Pozytywista - pragnienie wiedzy - szacunek. poleca 85 %. Romantyk w kapeluszu pozytywisty. Stanisław Wokulski jest niezwykle barwną postacią. Ma bardzo skomplikowaną osobowość, wśród ludzi budzi skrajne emocje. Główny bohater "Lalki" łączy w sobie cechy zarówno romantyka, jak i pozytywisty. Jako romantyka Wokulskiego charakteryzuje przede wszystkim nieszczęśliwa miłość do Izabeli Pamiętał doskonale, jak trudno było mu wybić się, a teraz pragnął bezinteresownie pomóc najuboższym, przy tym realizował pozytywistyczny ideał pracy u podstaw.Wokulskiego jako romantyka lub pozytywisty.. Kto to jest właściwie romantyk?. - forum Aby mieć udany związek .. - dyskusja Krystyna Smoczyńska: dwie kobiety.. Wokulski przejawia też cechy postawy pozytywistycznej. Jest to szacunek do nauki, pragnienie wiedzy, czy też praca organiczna i praca u podstaw, przejawiana np. przez pomoc biedniejszym. Z powyższych argumentów wynika, iż Wokulskiego nie można nazwać do końca romantykiem. Julian Ochocki jest trzecim idealistą w „Lalce” B. Prusa. Jako młody subiekt zamarzył o zdobyciu wykształcenia, co było niemal nieosiągalne dla ludzi w jego położeniu.Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści. Jego wyrazista postać w polskiej kulturze masowej stała się symbolem przedsiębiorczości, łączy w sobie cechy romantyka i pozytywisty. . Untitled a guest Oct 23rd, 2014 130 Never Not a member of Pastebin yet? Sign Up, it unlocks many cool features! Czy Stanisław Wokulski ma - wg Ciebie - więcej cech romantyka czy pozytywisty? Stanisław Wokulski, główny bohater powieści Bolesława Prusa "Lalka", jest postacią o dwojakiej naturze. Możemy doszukać się w nim cech zarówno romantyka, jak i pozytywisty. Jest postacią dość skomplikowaną. Poniżej posta- ram się przedstawić kilka argumentów, przemawiających za jego romantyczną naturą. Romantyzm w Polsce objawiał się przede wszystkim poświęceniem dla narodu i walką o odzyskanie niepodległości. Organizowano powstania, młodzież kierowała się szczytnymi celami, które często były niemalże niemożliwe do osiągnięcia. Czytając "Lalkę" dowiadujemy się, że Wokulski za czasów młodości należał do jednych z najodważniejszych spiskowców i konspiratorów. Przysłużył się Polsce podejmując walkę powstańczą, kosztem rezygnacji ze studiów. Brał udział w powstaniu styczniowym oraz - jak większość bohaterów romantycznych - został zesłany na Syberię. W romantyźmie występowała również nieszczęśliwa miłość, która przeważnie była tragiczna w skutkach. W "Lalce" również występuje wątek miłości, dotyczący naszego głównego bohatera i Izabeli Łęckiej. Wokulski kocha Izabelę bezgranicznie, zrobi wszystko, by zdobyć jej rękę. Izabela pochodzi z arystokrackiej rodziny i jest rozpiesz- czona, a zaloty Wokulskiego uznaje za zabawne. W małżeństwie ze Stanisławem widzi jedynie szansę wzbogacenia się. Uczucie głównego bohatera sprowadza go do pojedynku z Krzeszowskim o honor i godność Izabeli. Ów czyn identyfikuje go z romantykami. Romantyków charakteryzowało osamotnienie i niezrozumienie ze strony społeczeństwa. Wokulski również posiada te cechy, co sprawia, że jest postacią dość tajemniczą i nieprzewidywalną. Nawet jego przyjaciel - Ignacy Rzecki, nie był w stanie odgadnąć jego zamiarów. Wokulski nie posiadał wielu przyjaciół (raczej nie możemy uznać ich za przyjaciół). Ci "przyjaciele" byli osobami, z którymi głównie robił interesy, by pomnożyć swój majątek. Wokulski nie był osobą, która odczuwała głębszą potrzebę przyjaźnienia się z kimkolwiek. Wokulski jest idealistą, marzycielem. Wyobraża sobie świat lepszym, niż w rzeczywistości jest. Gdy w młodości pracuje w jadłodajni Hopfera, ludzie wyśmiewają się z niego, ponieważ pragnie się uczyć: „Widzisz, jak trudno bez schodów wyjść z piwnicy? A tobie zachciewa się od razu skoczyć ze sklepu do uniwersytetu!” Jego życie zmienia się, gdy w teatrze zauważa Izabelę Łęcką. Zakochuje się w niej i zapomina o reszcie świata. Bohater daje obezwładnić się samemu wyobrażeniu o miłości: „Jak można szaleć za kobietą, którą widzi się raz na kilka miesięcy i tylko po to, ażeby przekonać się, że ona nie dba o nas?” Jest rozczarowany i wściekły na siebie, gdy dostrzega to, jaką naprawdę Izabela jest kobietą. Pozbawiony sensu życia próbuje popełnić samobójstwo: „I to ja byłem, ja?... Mnie tak cieszyły rzeczy, które w tej chwili tylko wstręt budzą?” Myślę, że Stanisław Wokulski w dużej mierze był romantykiem, nieszczęśliwcem. Osobą która w swoim życiu nigdy nie doświadczyła szczęścia. Jego romantyczne postrzeganie świata doprowadziło do tragicznego zakończenia. Nie wiemy dokładnie, jak jego życie się skończyło, ale z pewnością doświadczył on bolesnego rozczarowania. Nie tak wyobrażał sobie świat, pomimo przeciwności losu dążył do bycia szczęśliwym, lecz nie udało mu się. RAW Paste Data Copied Wokulski- romantyk czy pozytywista? "Lalka", uznana dziś za najdoskonalszy artystycznie i intelektualnie utwór polskiej prozy powieściowej, w chwili ukazania się została przyjęta bez entuzjazmu. Krytykowano styl i miało spójną budowę powieści. Najwięcej kontrowersji wywołała postać głównego bohatera, Stanisława publicysta, A. Świętochowski, stwierdził, że Prus nieprawidłowo skonstruował tę postać,gdyż skleił ją z dwóch różnych połówek. Sam Prus tłumaczył, że Wokulski to postać "bardzo złożona, ponieważ jest przedstawicielem epoki przejsciowej". Zastanawiano się, czy w Wokulskim więcej jest z romantyka czy z pozytywisty? Wokulski był synem zubożałego szlachcica, którego życiowym celem było odzyskanie straconego majatku. Marzeniem chłopca było zdobywanie wiedzy, lecz trudna sytuacja materialna zmusiła go do podjecia pracy w winiarni Hopfera. Ambitny chłopak nie zrezygnował ze swych planów. Jego uparte dążenie do wytyczonego celu było symbolicznie ukazane w scenie mozolnego wydobywania się z piwnicy. Kolejny ważny punkt w jego życiorysie to uczestniczenie w wykładach Szkoły Przygotowawczej i Szkoły Głównej. Wokulski był entuzjastą nauk przyrodniczych. Po nocach pochłaniał książki, robił doswiadczenia chemiczne. Niewątpliwie uzdolniony w tej dziedzinie pragnął poświęcić się karierze naukowej. Do tej pory jest to, jak widać, bardzo pozytywistyczna biografia. Przyjaźń ze studentami Akademii Medycznej i Szkoły Sztuk Pięknych sprawiła, że ten pozytywista przedzierzgnął się w romantyka. Wokulski, fanatyk wiedzy, marzący o odkryciach naukowych, zaczął brać udział w konspiracyjnych zebraniach młodzieży. Zblizało się powstanie styczniowe. Leon, chcąc sprawdzić gotowość chłopców do podjecia niebezpieczeństwa, zaproponował rzecz zgoła szaloną: skok z Nowego Zjazdu na bruk. I tylko Wokulski, jako potomek romantycznych Konradów i Kordianów, podjał to wyzwanie. Potem przyszło powstanie, w którym Wokulski wziął udział i za co został zesłany na Syberię. Na tym kończy się romantyczny fragment jego biografii. Na zesłaniu na nowo odżyły jego naukowe zainteresowania. Widocznie w dziedzinie nauk przyrodniczych wykazywał nieprzeciętne zdolności, skoro pozyskał uznanie i przyjaźń znakomitych naukowców: Czerskiego, Czekanowskiego, Dybowskiego. Po powrocie do kraju, stłamszony panujaca tu atmosferą, odstapił od swoich młodzieńczych ideałów. Ożenił się i zajął się mnożeniem kapitałów. Po śmierci zony powrócił do ksiązek i badań naukowych. Lecz wkrótce spotkał jedyną miłość swojego życia- Izabele Łęcką. Jest to wielka miłość romantyczna. Staje się ona głównym motorem życia Wokulskiego. Ogarnięty nia bohater dokonuje czynów, o jakie nigdy sam siebie by nie podejrzewał. W krótkim czasie zdobywa wielką fortunę, dziwiac się później: "Handel! Ja i handel!" Uczy się angielskiego, oddaje hołdy Rossiemu itp. Wszystko po to, aby zblizyc sie do ukochaniej. Izabela jest dla niego ideałem kobiety. Nie ma dla niego wazniejszej istoty. Wszystkie działania podejmowane są z myślą o niej. Wokulski zdolny jest dla niej do wielkich poświęceń. Czuje, że staje się śmieszny, że zdradza, niszczy siebie, jednak nie potrafi uwolnić się spod uroku tej kobiety. Uczucie wypełniajace mu całą duszę popycha go nawet do romantycznych sytuacji: łódki, parki, mury zamku. Są jednak momenty, w których natura pozytywisty dochodzi do głosu. Znamienne są jego rozmyślania podczas wędrówki po Powiślu. Wokulski mysli nad tym, jak zwalczyć nędzę i ciemnotę. Duże sumy przeznacza na szpitale i przytułki. Założeniu spółki do handlu ze Wschodem przyświecają również pozytywistyczne cele. Wokulski marzy o nowych miejscach pracy i tanich towarach dla biedaków. Z dna upadku podnosi młodą prostytutkę Marię. Pomaga też Wysockiemu i utalentowanemu rzeźbiarzowi ze wsi, Węgiełkowi. Zaskarbi sobie wdzięczność tych ludzi, zdobędzie opinię hojnego filantropa. Lecz mimo to Wokulski zdaje sobie sprawę, że wszelkie jego poczynania to kropla w morzu potrzeb. Na kazdym kroku przekonywał się, że jego działania sa niewystarczające. Wokulski to postać bardzo złozona. Walka o niepodległość z bronia w reku, Mickiewiczowski kształt jego miłości świadczą o tym, że był romantykiem, umiłowanie wiedzy, myśl o uzdrowieniu ekonomicznym karju dowodzą tego, że to pozytywista. Dwoistość jego nie jest wadą konstrukcyjną. W Wokulskim Prus ukazał najbardziej reprezentatywnego przedstawiciela "straconego pokolenia" żyjącego w "epoce przejściowej". Okres, który "zaczął się poezja, a skończył nauka(...) zacął się rycerskoscią, a skończył geszefciarstwem" ukształtował takich właśnie "pękniętych" na pół ludzi, w których naturze po równo było romantyka i pozytywisty. Cechy pozytywisty:- szacunek do nauki, pragnienie wiedzy i przyznawanie jej prymatu nad irracjonalizmem;- Wokulski jest silną, przedsiębiorczą jednostką - po powstaniu energicznie bierze się w garść i organizuje sobie życie. Dochodzi do fortuny własną pracą i wysiłkiem;- Wokulski stoi na granicy dwóch światów: upadającej arystokracji i raczkującego świata kapitalizmu;- działalność filantropijna i społeczna (stara się pomóc biednym) - realizacjahasła pracy u podstaw;- w przeciwieństwie do romantyka w młodości rzuca się w wir pracy i nauki. cechy romantyka:- bierze udział w postaniu styczniowym - poświęca młodość patriotycznej walce,miłość ojczyzny jest dla niego ważną sprawą;- romantyczna miłość, której na przeszkodzie stają konwenans i stosunki społeczne;-miłość do Izabeli jest uczuciem wszechogarniającym, paraliżującym umysł Wokulskiego,jego jedyną ideą - jest na tym etapie romantycznym kochankiem na miarę Gustawa;- tragiczne zakończenie miłości powoduje, że Wokulski próbuje popełnićsamobójstwo. Zostaje jednak uratowany i musi na nowo podjąć „trud życia”;- niejasne zakończenie życia. Tak skopiowane z internetów Stanisław Wokulski jest głównym bohaterem powieści Bolesława Prusa pod tytułem “Lalka”, którego warto bliżej poznać. Stanisław urodził się w zubożałej rodzinie szlacheckiej, która straciła majątek. Jest on mężczyzną dojrzałym, ma bowiem ponad czterdzieści lat, a więc życie zdążyło go wiele nauczyć. Dowodem na to, że Stanisław jest mężczyzną dojrzałym, jest również jego postura. Gdy Wokulski szykował się na obiad u Łęckich dowiedzieliśmy się, że “obcisły strój najlepiej uwydatniał jego atletyczne kształty". Jego muskularna budowa przypominająca budowę atlety jest niewątpliwie dodatkowym, przyjemnym aspektem postrzegania jego postaci. Wniosek jest taki, że cechuje się on także dużą siłą fizyczną. Wokulski w oczach kobiet postrzegany jest za mężczyznę atrakcyjnego, choć zdarzają się wyjątki, jakim jest chociażby Pani Izabela Łącka. Arystokratkę bardzo odrzucało od Pana Stanisława to, że jego ręce były silnie czerwone. W rzeczywistości kryje się za tym jednak historia, bowiem Wokulski odmroził sobie owe ręce na Syberii, gdzie został zesłany za udział w powstaniu styczniowym. Stanisław w młodości pracował w sklepie u Hopfera. Nic nie zmieniło jednak faktu, że bardzo chciał się on kształcić, wstąpił więc do Szkoły Przygotowawczej, a następnie do Szkoły Głównej. Ojciec, żyjący marzeniami o odzyskaniu majątku ziemskiego, źle patrzył na naukowezainteresowania młodego Stanisława. Ten mimo wszystko pozostawał uparty – w dzień pracował w winiarni Hopfera, a nocami uczył się. Chęć potęgowania swojej wiedzy to typowacecha pozytywisty. Studia rzucił, aby wziąć udział w Powstaniu Styczniowym. Walka narodowowyzwoleńcza jest z kolei silnie związana z epoką romantyzmu, bowiem romantycy robili wszystko w imię wolności. Po powrocie z Syberii Stanisławowi bardzo ciężko było znaleźć pracę, jednak przy pomocy swojego przyjaciela Ignacego dostał on posadę w sklepie u Minclów. Pół roku później Wokulski ożenił się z wdową po Janie Minclu – Małgorzatą. Kobieta bardzo kochała Stanisława, niestety jednak bez wzajemności. Dla Wokulskiego, o czym wiedzieli nawet inni ludzie, małżeństwo to było swego rodzaju szansą, dzięki której miał zapewniony dobrobyt. Wokulski całe dnie spędzał w sklepie, przestał zajmować się nauką. Po pięciu latach małżeństwa owdowiał. Po śmierci żony Wokulski zaczął stronić od ludzi, bez efektu próbował wrócić do naukowych zainteresowań. Tego rodzaju miłość nie jest powiązana z tą, którą przeżywali romantycy. Dla romantyków miłość była kosmiczną siłą, która pojawia się nagle i zmienia cały bieg życia. To właśnie ta miłość była dla nich natchnieniem, a w przypadku Stanisława wyglądało to zupełnie odwrotnie. Sytuacja zmienia się, gdy pewnego razu trafia on do teatru, w którym dostrzega Izabelę Łącką. Spotkanie jej okazało się być przełomowym momentem w życiu bohatera. Wokulski zakochał się w Izabelii od pierwszego wejrzenia i to właśnie ta miłość spadła na niego jak wspomniana wcześniej “kosmiczna siła”. To właśnie to ogromne uczucie, którym obdarzył Izabelę, wyreżyserowało jego losy. Stanisław wiedział, że jedynym sposobem, aby przypodobać się arystokratce, jest posiadanie ogromnego majątku. Od tej pory postanowił robić wszystko, aby go zdobyć - wyjechał chociażby na wojnę rosyjsko-turecką, która była pierwszym krokiem w stronę poszerzenia jego dobytku. Starał się przypodobać arystokratycznemu towarzystwu, upodobnić się do niego: kupił powóz i jeździł na spacery do Łazienek, chodził do teatru i na wyścigi, dawał hojne datki na dobroczynność. Wykupił nawet kamienicę Łęckich za większą cenę, niż była podana, aby

wokulski cechy romantyka i pozytywisty